Stotinu braće, Antrim, Donald

Drugi roman Donalda Antrima “Stotinu braće“ luda je alegorijska obiteljska pripovijest o njezinoj histeriji i slavi. I nedvojbeno apsurdna i duhovita: stotinu braće, čiji se raspon godina kreće od srednjih dvadesetih do najstarijeg Hirama, kojemu su devedeset tri godine, okupljaju se u oronuloj obiteljskoj knjižnici na zajedničkoj večeri. Doug, pripovjedač, opsesivni je genealog amater zaokupljen istraživanjem obiteljskog stabla od samih njezinih početaka koji vrlo vjerojatno vode do jednog pomahnitalog vladara. Radnja se odvija od sumraka do zore, od koktela do ragbi utakmice nakon večere. Tijekom noći, kako braća podliježu gotovo fatalnim povredama koje zadobiju u kućnim nezgodama, događaji postaju sve kaotičniji, uvrede pršte na sve strane, a atmosfera u knjižnici tone sve dublje i dublje u očaj. Većina braće – kojoj su preci usadili želju za ritualnim žrtvovanjem – na kraju romana baca se u lov na Douga. Jedan američki književni kritičar je roman “Stotinu braće“ Donalda Antrima opisao kao križanac braće Marxa i Harolda Pintera. “Stotinu braće“ urnebesna je metafora obiteljskih iskušenja, napisana pod očiglednim utjecajem Thomasa Pynchona, samo drastično duhovitija!